Buntong Hininga

Tipid

 Nagmula ako sa isang pamilyang puno ng pagmamahal at kasiyahan na kung saan nagbunga ng isang anak na  nagngangalang “JUNE” na hango ang pangalan sa isang Panginoon ng Romano na si Juno. Marahil isa sa mga dahilan kung bakit ako tinawag na “JUNE” dahil ako ay pinanganak sa buwan ng Hunyo 7, 1993. Iyun na marahil ang pinakamagandang dahilan. Dahil sa kalakihan ng aming pamilya marahil wala na silang iba pangmaisip na pangalang ibibigay sa akin kundi ang tawagin akong si “JUNE”.  Tinipid man ang aking pangalan sapat na ito para sa aking pagkakilanlan. Nagmula ako sa angkan ng “Tolentino” sa baybayin ng Bilogo, Taysan, Batangas kung saan naninirahan ang aking ama at “Alido” sa pag kadalaga ng aking ina. Ito ang mga pangalang aking namulatan simula ng ako’y isilang sa mundo ng pagkilala ng aking pagkatao. Namayani sa mundong ito at tumatak sa buong publiko ang pangalang “June Alido Tolentino.”

Salapi

Ang aking ama ay nagngangalang Nicanor Tolentino at Beatriz Alido naman ang pangalan ng aking ina. Ang kanilang pag-sasama ay nagbunga ng isang dose-dosenang problema, makukulit na bata at masasayang alaala na di mapapantayan ng kahit anong salapi o kayamanan sa mundong kanilang kinamulatan. Magkakaiba man kami ng pag-uugali at asal sa buhay isa pa din ang  pangalang aming tinataglay at pinoprotektahan. Isang pamilyang puno ng kayamanan ng pagmamahal at pag kakaisa na di mapapantayan ng kahit anong uri ng salapi.

Tsinelas

 Isang ala-alala na hindi ko malilimutan sa aking pagkabata ay ang araw-araw na paglalaro kasama ang aking mga pinsan. Mga larong aking kinasanayan nuong ako’y maliit pa, patintero na nagbigay sa akin ng malawak na pag–iisip kung paano malalagpasan ang lahat ng mga humaharang na problema sa akin buhay, luksong tinik na nagturo sa aking abutin ang aking mga pangarap sa abot nang aking makakaya, at habulan na hindi sa lahat ng oras lagi tayo ang nangunguna sa lahat ng bagay-bagay sa mundong ito. Ang aking buhay ay katulad lamang ng ating mga tsinelas, may tsinelas na pudpud na, sira-sira at lumang-luma na, sa maikling sabi hindi na kapaki-pakinabang at  wala nang buhay, sa aking paglalakbay sa pangaraw-araw na pamumuhay lagi kong nararanasan ang mapudpud at mabutasan sa buhay, ang masira sa mga tao at pabayaang anurin ng alon at mamuhay ng walang kwenta, ngunit sa kabilang dako  nito matapilok man ako na riyan muli ang bagong tsinelas para baguhin ang lahat ng mga ito. Maglalakbay muli sa agos ng buhay at magpaanod sa gulong ng kapalaran. Tatayu’t tatayo rin tayo at magsisimulang muli ng buhay. Madapa man ako o tayo sa lahat ng oras, ito ay magsisilbing gabay at aral sa ating buhay, bumagsak  man tayo ay may napulot  tayong magandang aral sa ating pagkakadapa.

Pinakulong Tubig

 Isa sa mga nakasanayan ko na sa aking pagligo ay ang paggamit ng mainit na tubig, ito ay naging mitsa sa aking kutis kung saan nalapnos ang aking binti, isang trauma na di ko malilimutan sa aking sarili na hanggang ngayon ay hindi mawala sa aking pag-iisip

ang iniwang sakit at galos sa aking binti. Ang pinakulong tubig na ito ang nag silbing

babala sa aking pang araw-araw na buhay na wag padalus-dalos sa lahat ng bagay. Maging maingat sa lahat lalong-lalo na sa taong dapat mong pagkatiwalaan. Di natin alam na baka mag dulot din ito ng malaking galos sa ating mahal sa buhay.

Alkansya

 Noong bata pa ako, ako yung tipong masayahin at napakadaldal sa klase kahit hindi naman kailangan pag-usapan ay pilit-pilit kong isinisiksik para lang ako’y mapansin. Ako yung tipong laging gustong magpatawa at umeksena sa gitna ng kaseryosohan ng aking mga kasama. Ako yung tao noon na hindi marunong mamrublema at problemahin ang iba basta ang alam ko lang ay mangulit at magpatawa sa lahat ng taong kaharap ko, di mapatali sa lahat ng bagay. Ganyan ako ka disididong magpasaya ng tao parang alkansya pag inalog mo maingay ito at walang humpay sa pag likha ng mababa, malakas, at matinis na tunog ng mga pera. Ibang- iba man ang pag-uugali ko sa lahat, iyon ay dahil yun ako at kung sino ako ito ang nagmulat at bumuo sa tunay kong pagkatao at humubog  para mapansin ng ibang tao. Pilitin ko man ang sarili kong maging tahimik at maging seryoso ay hindi ko magawa sapagkat ito na ang kinasanayan ko at kinamulatan ko, ang maging masaya sa lahat ng masaya at magpasaya ng magpasaya sa mga taong walang humpay ang dating ng problema.

Krus

 isa sa pinakamasayang responsibiladad na aking nagampanan sa buong buhay ko ay ang pagiging lingkod ng Inang Simbahan, ito’y nagpapatunay na ako’y may takot sa panginoon. Naging sakristan ako noon hanggang sa ngayon at kasalukuyang presidente ng isang organisasyong pangkabataan na naglalayong ituwid ang kanilang landas sa maling daan, kapag ako’y humawak ng isang responsibilidad sinisiguro ko sa kanila na hindi mabibigo at hindi mawawalan ng kulay ang aming organisasyson. Ang isang responsibilidad ay hindi madaling akayin sa araw-araw. Kapag ako’y nabigyan ng pagkakataon na mamuno dito ay hindi ko pinalalagpas, dahil ito na yung pagkakataon na ipakita ko sa kanila kung gaano ako ka pursigido sa posisyong ito at ka-diterminadong lider. Pagdating sa ganitong pagkakataon sinesiryoso ko ang lahat ng bagay-bagay at hakbang na aking ginagawa. Kailangan hatiin ang aking oras para maayos ko ang lahat, ang isang responsibilidad ay parang krus kailangan buo ang ating loob para harapin ang lahat. Maraming sakripisyo ang kailangan natin gawin kagaya ng panginoon at matibay na pananampalataya at lakas ng loob para sa ating obligasyon.

Doble-Kara

Noong bata pa ako inakala ng nanay ko na magiging gwapo ako at habulin ng mga babae. Oo nga naman habulin ako ng mga babae yun nga lang kaibigan turing nila sa akin lagi nila akong kasamang maglaro ng dyakston at tsaynis garter noon at doon lumabas ang tunay na ako. Noong una di ko alam kung lalake ba o babae ako. Lagi ko tong itinatanong sa sarili ko. Minsan may gusto sa lalake minsan naman sa babae. Ewan ang gulo ng pagkatao ko parang si lady gaga lang. Nagpapakagaga sa pagkatao ko. Siguro nga silahis ako o bakla di ko maintindihan. Basta ang gulo ng buhay ko pag dating sa kasarian ko. Marami ang naiinis sa akin kapag ito na ang usapan di ko daw sinasagot ng ayos lagi na lang daw akong pabiro sa tanong na ito na hindi ko naman

Masagut-sagot. Hay buhay nga naman puno ng kakutyaan sa buhay pero ayos lang kasi ito na yung pinaka mabisang paraan para ako’y makapagpasaya ng mga taong may mga problema. Basta ako ito at hindi na mababago.

Baso

Sa bawat araw na makisalamuha ka sa mga taong mahal mo, mga taong importante sa iyo, mga taong kaaway mo at sa mga taong tunay mong mga kaibigan ay sila pala ang nagiging daan sa aking buhay. Marami ang nagbibigay daan sa akin patungo sa tamang landas ng patotoo, nandiyan ang aking mga magulang, kaibigan, Propesor at kung sinu-sino pa ang syang gumagabay sa aking pagkakamali sa buhay. Ang baso na nagpapatunay bilang ako, pinapakita dito na sa bawat pagpuno natin ng tubig sa basong ito, ipinapakita lamang nito sa akin na ang mga mahahalagang tao sa akin ang pumupuno ng aking pagkatao.

Nasasaatin  kung paano natin titingnan ang baso kung kalahating puno ba ito o kalahating ubos ba ito sapagkat kung pipiliin mo ang kalahating ubos ibig sabihin lamang nito ay di buo ang pagkatao mo sapagkat hindi mo nakikita nag biyaya ng lahat sa kabila samantalang ang kalahating puno makikita mo ang lahat sa kabila ng lahat ng iyong pagsusumikap.

Kamera

 Sa bawat pagkuha ko ng mga litrato ang bawat isa ay may mahahalagang diskripsyon sa akin, kung bakit ko ito kinuhanan ng ganito at kung papaano ito sumasalamin sa aking pagkatao. Isinasaad nito kung gaano kakulay ang aking buhay sa lahat ng aspeto

ng kapalaran. Ipinapakita lamang nito na sa bawat pagpindot sa kamera ay katumbas kung ano ang isinasaad ng aking damdamin at kung ano ang gusto kong iparating sa mga taong nakakita at nakaintindi ng aking litrato. Sinasalamin ng kamera ko ang tunay na ako at kung sino ako at kung papaano ko harapin ang mga hamon ng aking buhay.

Sa bawat litrato na meron ako dama ko ang lahat ng emosyon at pagod ng lahat ng tao na kinuhanan ko. Doon mo makikita ang tunay na pagkatao ng isang tao sa pagkuha ng patago mga mukhang hindi natin makikita sa oras na kaharap tayo ng iba, mga mukhang hindi maipinta at takot ikanta ang kanilang problema, mga matang mababa ang luha kapag sila’y hindi na kaharap ng mga tao ito ay kalimitan natin hindi natin makikita sa pang araw-araw na buhay, at makikita lamang natin sa mga patago at sekretong kuha.

Darating din ang araw na si JUNE na sumasalamin sa kamera ay magkakaroon ng magandang buhay at kinabukasan na magiging daan sa tunay na katotohanan at katauhan. Mahahanap ko rin ang mga sagot sa aking mga tanong sa pagsusumikap ko sa pangaraw-araw at ang pagsubok na aking nalampasan, lalampasan at malalmpasan pa lamang ay syang huhubog sa aking pagkatao at mabuo bilang ako.

Dull Pencil

“Writing is an exploration. You start from nothing and learn as you go.”

Writing is one of the specialties of every Communication students, yet it is something that I am not inclined to, more than that, one of the skills I was not gifted with. That is one of the weaknesses that I vigorously accept and own. It is my desire to keep up with my classmates to be able to come up with a good work but I can’t, simply because of the bluntness of my head which would readily form fragments and run-on sentences, and of course, what I term as disability to use well symbols, letters, commas, subject-verb agreements, and other reading rules of grammars. I want to keep up with my classmates in writing, but then I remain a hopeful, having all the frustrations and desperation to come up with a composition that my grammar teacher would not return without all the read marks on it. I remember how my high school English teacher would comment on my work of art. How she loves using red ink on my paper and did many doodles to understand. How I would be nervous the time she comes in with no fear of how my formal theme would look bloody red. I can remember as well how Microsoft word would show bottle green marks on my composition. All the green line that shows my sentences were not grammatical correct, either it is a run-on or a fragment. But then, during these times, I told myself, “it’s okay June, life is really like that. Don’t worry, you are good in Filipino”. Such words would be soothing for me.

I always think and even tell myself that every time the class comes in “writing for print”, in every activity that we have I can’t give good piece of writing, simply because I’m not good at it, thus I’m not into it. But then, I have to, I’m enforced to do this things  since it is included in my course and syllabus that I am required to take to be able to graduate. More than that, I have to overtake this course with embarrassing moments included and acceptance of the fact that I'm weedy when it comes to this matter and consciously noting but still can’t note sentence structure and the right nouns, subject- verb agreement and the right adjectives to use. I regret why I still take courses that my brain is incapable of especially in this subject.

There is a truth in me that envy how good my classmates write. Their thoughts are nice, their writing are first-class, their composition is like the one I read in printed materials, or close to it or almost liked it. I oftentimes feel bad to myself, If I had given a chance to be a good writer my words will enlighten and encourage everyone to have a bunch of future. Admit it or not I can say that I am one of the frail in the class. There is no aptitude in me that would help creating a feature stories like what my classmates do and especially I doesn’t have the talent of thinking good ideas or topics. I can’t be like my classmates as a good writer.

When the worst moment comes like this one, sometimes I just told myself that “June you can do it, I trust in you,” believing in myself is always the best weapon for me. I’m forcing myself to be devoted in writing with all my best to survive in this matter and come up with a great one. Neither did I write so supreme, at least I did my best  to show them  all that I can also do what they can. Not only that, we all have the right to be a good writer even at least once, I just want to experience my least trim level to my classmates. I know that someday I would discover myself to be great writer. Maybe I could call myself as late bloomer as of now.

I remember the saying that life is inequitable, maybe for me, life is inequitable because I have no flair as a good writer. However, I can remember that there are things I could do better than my classmates. They covet me for that. And so, I guess life is fair after all. At least we all have talents and the Divine Master who created us, made us different from one another isolating all the talents we have. Also, this force us to work hard and be better in the talent you are not incline to. This is not to compete with others, but to compete with our own self.

 The day as I learn to love writing will be a big help for me to be on top and mark to others to realize that I am not blunt in writing. This is something I can prove to myself too. Someday, I will have a great thinking capacity of creating a good stories and coming up with great ideas as we go on in the subject. Sooner or later I will be writing for pleasure and not with pressure. I believe that the longer we study the longer we learn, I am willing to go to the process no matter how long it will take. This could help me be sharp minded in writing and in expanding my knowledge. I must focus on it and pursue hard to achieve that goal. I only have one competitor, and my that is my own self. And then, maybe, I can make it, to learn and change myself. June who despises writing today would be one of the most and honorable writer in a decade, Remember this name, June Alido Tolentino will be seen and red by my English Professors and Classmates that will make them proud and say to others that June is my former student, classmate and friend who doesn’t like writing and now standing alone engaging to be a writer.

“Art without color would lose much of its purpose.”

In  most artworks, colors is one of the most essential element of the piece, it reflects what picture is all about and what life is , for instance they often interpret black as the symbolism of grief and sadness or white as a peace and harmony. Color has been the reason for the viewers to appreciate the beauty of art, just like in a real life situation, GOD the greatest artist of all time, he had created people with different life style and different standard in life, there is the poor, average and rich. There are some people with abnormalities, confusion and normal, he also created the world with different shades of colors for us to appreciate his art of beauty and that is because GOD HAS ITS OWN PURPOSE.

“Art without color would lose much of its purpose.” As to life it will lose its essence if no harmony, harmony in the form of the bright colors as the gifts and blessings of GOD while the dark colors like the sadness and trials. These colors are what life is all about, it creates different forms and patterns which molds us to be the greatest art piece that we can be.

 This citation is very factual, just like in our everyday life every time we are in trouble; there is a purpose why this happened. It gives us the best lesson in our life that we will nurture until the last breath that we have, every mistake that we encounter, this is for us to remind that we need to learn with our mistake and that is the idea of the quotation and beauty of life. Without problems, sadness, and sacrifice we cannot feel that our life is colorful and an art piece. If you don’t encounter that kind of life, you’re living in a senseless life, no meaning at all, no art of beauty.  They are just like are teacher teaching us and letting us to go to the way of goodness and happiness after sadness, they let us understand the things that we cannot really understand; they help us to go in the right path. Life is art with color, art that emphasize the sharpness and mildness of our life on how we face the reality and harmony of life; Life that gives us the different types of moods, problems, happiness and sacrifice. Some dark colors would entail the sadness and problems we encounter, and in negative ways, light colors that remind us to be simple, humble and happy and being in the positive way.

Life without contentment, misery, and sacrifice, life is just pointless, because molding you as a person you need to face off the problems, struggles, happiness and enjoyment in life. Every problem that we have has its own purpose, purpose that we need to learn and understand. Purpose that we really need to know why this is happening to us. That is life’s art.

Haiku

Wind blows in misery
Shadow forms in a woebegone
--A woozy man

Cricket in my mind
Let the soft stick of the hand
-- smoke that never hide

HANGIN

Ang dampi ng halik mo ay nadarama ko

Humahaplos na yakap sa pagkatao ko,

Ang lamig at bango ng simoy na dulot mo

Hanging nalalanghap sa bawat paghinga ko.